Child's Play
Lambda C-Print
(M) – 60 x 80 cm, Ed. 5 + 2 Ap’s
(L) – 90 x 120 cm, Ed. 3 + 2 Ap’s
[EN]
‘Child’s Play’ is a series of ten images for which parents were photographed on their hands and knees. Beneath them there’s a soft, pink carpet. Both single parents and couples are represented, and are all looking straight into the camera.
Everyone would probably agree that raising children is far from child’s play. Despite this, it doesn’t seem very socially acceptable to put emphasis on the hard parts of parenthood. The latter is most often described as a beautiful and incredibly rewarding experience. There’s no doubt in my mind that this is an accurate description. Nonetheless, we can’t deny that being a parent is also a big responsibility. Once you start being a parent, your life is partially dedicated to the life of another human being; one that is dependent on your care. That’s why I associate parenthood with servitude; a voluntary, instinctive subservience fueled by unconditional love.
With the huge responsibility of being a good parent weighing on their shoulders, we expect parents to keep their backs straight. As a child you, almost inescapably, look up to your parents. But we’re all only human. There have been a few moments where I could tell things weren’t always easy for my mum and dad. Being confronted with their vulnerability left me feeling uneasy, guilty and a little lost. This was anything but a reason for me to respect them less, if anything, it stoked up the pride I took in my parents. It’s this vulnerable, human side of parenting, in the midst of fulfilling such an important role, that I find so fascinating and touching.
It’s hard to get around this vulnerability looking at the portraits of the parents on their hands and knees. The position provokes something inherently submissive and even animalistic. This makes the images somewhat uncomfortable to look at and contrasts with the way we are used to look at our parents. The pose however can be associated with more than just the subservience we talked about before; it also refers to the practical sides of parenthood. In the photographs, the models lower their faces to the level of that of a small child. This creates room for conversation and interaction. The floor beneath them is soft and inviting. Whenever my dad sat down like that, it was an invitation for me to climb on his back for a little pony ride. In their own way, the position and setting of the portraits refer to play, and the loving and inviting nature of the parenting role.
Regardless of being photographed in a bit of an uncomfortable position, there is still a sense of pride in the images. There are different reasons for someone to get down on their knees, but adoration may be one of the most powerful ones. It’s this kneeling out of care, commitment and love, and the vulnerability that comes with the discomfort of this position, that I wanted to capture in these images.
[NL]
‘Child’s Play’ (Kinderspel) is een serie van tien beelden waarin ouders zijn geportretteerd op handen en knieën. Onder hen ligt een zacht, roze tapijt. Alleenstaande ouders en paren wisselen elkaar af en kijken de toeschouwer aan.
Dat het opvoeden van kinderen bepaald geen kinderspel is zal door velen worden beaamd. Toch lijkt het niet sociaal geaccepteerd de moeilijke kanten van het ouderschap te benadrukken. Het ouderschap wordt veelal omschreven als een ongekend mooie en alles overstijgende ervaring. Ik twijfel geen moment aan de waarheid van deze beschrijving. Toch kunnen we er niet omheen dat het ouderschap ook een enorme verantwoordelijkheid is. Wanneer je een ouder wordt staat je leven vanaf dat moment toch in zekere mate in het teken van een ander mens; een mens dat van jou zorg afhankelijk is. Het ouderschap associeer ik daarom met een bijkomende dienstbaarheid; een vrijwillige en instinctieve onderdanigheid, voortgekomen uit onvoorwaardelijke liefde.
Met de verantwoordelijkheid een goede ouder te zijn rustend op je schouders, wordt je geacht je rug recht te houden. Als kind kijk je, bijna automatisch, op tegen je ouders. Maar een mens blijft een mens. Er zijn een paar momenten geweest waarop ik kon zien dat mijn ouders het niet altijd makkelijk hadden. Geconfronteerd met hun kwetsbaarheid voelde ik mij schuldig en ietwat verloren. Dit was alles behalve een reden om mijn ontzag voor ze te verliezen, het wakkerde mijn respect juist aan. Het is deze kwetsbare kant van de mens, ten midden van het vervullen van een zo krachtig en belangrijke rol, dat mij boeit en ontroert.
De kwetsbaarheid is moeilijk te ontkennen wanneer we naar de portretten kijken van de ouders op hun handen en knieën. Het is een ongewone positie om een mens in te benaderen. De houding heeft inherent iets onderdanigs en dierlijks. Dit maakt de beelden wat ongemakkelijk om te aanschouwen en contrasteert met hoe we gewend zijn onze ouders te zien. De houding roept echter meer associaties op dan slechts een dienstbaarheid. Zij refereert ook naar de praktijk van het ouderschap zelf. De geportretteerden brengen hun gezicht naar de hoogte van dat van een jong kind. Dit maakt ruimte voor gesprek of spel. De vloer onder hen is zacht en uitnodigend. Wanneer mijn vader zo ging staan, was het een uitnodiging op zijn rug te klimmen en paardje te rijden. De houding en omgeving refereren tegelijkertijd dus ook naar de interactie en het lieflijke en uitnodigende van een ouder.
Ondanks de ongemakkelijk houding is er in de portretten ook een zekere trots te vinden. Er zijn verschillende redenen om als mens op je knieën te gaan, maar dit kan toch ook zeker uit adoratie zijn. Het is dit knielen uit zorg, toewijding en liefde en de bijhorende kwetsbaarheid van de ongemakken die dit met zich meebrengt, dat ik in deze serie portretten heb willen uitdrukken.
Recent Portfolios
Madonnas
A Thing of Beauty
Mother/daughter project
